عبدالوهاب نظری به اجبار یا به اختیار کاری جز نوشتن نداشت و شرایط فیزیکی و جسمانی اش زندگیِ بی تنوعِ او را به نوشتن محدود کرده بود و نوشتن برای او یک نوع پناهگاه عاطفی شده بود.